Rozważania nad życiem poza grobowym.

             Życie pozagrobowe jest i pozostanie dla ludzkości jedną z największych tajemnic. Jedni w nie wierzą, inni z całym przekonaniem zaprzeczają jego istnieniu. Stuprocentowych dowodów na istnienie bądź brak życia po śmierci pewnie nigdy nie będzie. W żaden sposób nie przeszkadza to naukowcom w prowadzeniu badań, które choćby w najmniejszym stopniu zbliżyły nas do poznania odpowiedzi na to arcyciekawe pytanie. Dr Jeffrey Long w książce "Evidence of the Afterlife: The Science of Near-Death Experiences", która właśnie trafiła na półki księgarń, rozwodzi się nad tematem, który rzeszom ludzi nie daje spokoju. Jeden z przypadków, którym zajął się Long, dotyczy Mary Jo Rapini - kobiety pracującej na co dzień jako psycholog kliniczny.

Rapini opiekująca się pacjentami znajdującymi się fazie terminalnej, niejednokrotnie rozmawiała z osobami, które utrzymywały, że doświadczyły śmierci klinicznej. Ich relacje nie różniły się pomiędzy sobą, a sama Rapini przez długi czas uważała, że ich doznania są efektem działania silnych leków przeciwbólowych. Wszystko zmieniło się z chwilą, gdy terapeutka doświadczyła podobnych przeżyć. Pewnego razu, podczas ćwiczeń na siłowni, Rapini zasłabła. Po odwiezieniu do szpitala okazało się, że ma tętniaka. W trakcie pobytu na oddziale intensywnej terapii, jej stan coraz bardziej się pogarszał, aż doszło do załamania funkcji życiowych. "Lekarze biegali wokół mnie i umieszczali w moim ciele różne przedmioty. Zawołali też mojego męża." - relacjonuje kobieta. "Spojrzałam w górę i ujrzałam światło - było inne. Świeciło coraz mocniej. Patrzałam na nie zastanawiając się, co to jest. Potem zrobiło się duże i weszłam w nie." Mary Jo Rapini opowiedziała, że nagle znalazła się w tunelu, przez który dostała się do "pięknego pokoju". Tam doświadczyła obecności Boga, który powiedział jej, że nie może pozostać w tym cudownym pomieszczeniu, argumentując to tym, że kobieta ma w swoim życiu jeszcze wiele rzeczy do zrobienia. Dr Jeffrey Long zdaje sobie sprawę, że opisane przez niego przypadki nie spowodują, iż osoby przeczące istnieniu życia pozagrobowego, radykalnie zmienią swoje stanowisko.

             Niemniej spisane w książce relacje ludzi, którzy otarli się o śmierć, obalają też teorie sceptyków utrzymujących, że doświadczenia towarzyszące "uczuciu" śmierci mają przesłanki kulturowe. Wg Longa, niezależnie od kraju pochodzenia, środowiska, kultury; badani zawsze w taki sam sposób charakteryzowali zjawisko. "Myślę, że jeśli doświadczenie śmierci byłoby uwarunkowane kulturowo, to ludzie, którzy nigdy by o nim nie słyszeli, doświadczaliby czegoś innego." - argumentuje Long. "Ale nie stwierdziliśmy czegoś takiego. Niezależnie od tego, czy wiesz coś o tym zjawisku czy nie, nie ma to wpływu na to, czy doświadczenie to ma miejsce czy też nie; nie ma też wpływu na jego zawartość." Specjalista wspomniał, że to samo zjawisko, które opisywane jest przez ludzi dorosłych, mających za sobą doświadczenie śmierci klinicznej, notowane jest też u bardzo małych dzieci, które nie rozumieją jeszcze, czym jest śmierć. Wśród przebadanych przez niego pacjentów, znajdowały się maluchy, które nie ukończyły jeszcze piątego roku życia, a które także opowiadały o jasnym świetle i przejściu przez tunel.

               Dr Jeffrey Long, który z okazji pojawienia się na rynku książki podejmującej temat "życia po śmierci" wystąpił ostatnio w programie stacji MSNBC, podczas audycji stwierdził, że istnieje dziewięć elementów, które spajają relacje ludzi mających za sobą "doświadczenie śmierci". Są to m.in. przejrzystość wspomnień, spotęgowanie zmysłów i spotkanie ze zmarłymi członkami rodziny. Jeffrey Long, który z zawodu jest lekarzem-onkologiem przeanalizował łącznie 1300 przypadków śmierci klinicznej. Opisywane przez badanych odczucia były zawsze takie same, niezależnie od płci, wieku, doświadczeń czy korzeni kulturowych. Medyk twierdzi, że prace nad książką podejmującą tak drażliwy temat bardzo mocno wpłynęły na jego postawę. "To mnie głęboko zmieniło jako lekarza." - powiedział Long dziennikarzom stacji MSNBC. "Uznałem, że dla pacjentów, którzy umarli to nie jest koniec. To uczyniło ze mnie osobę bardziej współczującą i pewniejszą siebie." (Niewiarygodne.pl)