Choć obecnie forma fotografii post-mortem
wydaje się być swego rodzaju wynaturzeniem, w czasach jej świetności była
uznawana za przejaw niezwykłej miłośc



Choć obecnie forma fotografii post-mortem
wydaje się być swego rodzaju wynaturzeniem, w czasach jej świetności była
uznawana za przejaw niezwykłej miłości, wielkiego oddania i przywiązania do
zmarłego. Fotografie "memento mori", gdyż również pod taką nazwą funkcjonowały,
były stałym elementem XIX- oraz XX-wiecznej codzienności. Codzienności
naznaczonej piętnem śmierci, która jak zawsze bez żadnych skrupułów zaglądała do
dziecięcych kołysek czy też spoglądała wprost w oczy mężczyznom w sile wieku.
Czasy popularności fotografii post-mortem były okresem kiedy śmierć była
traktowana inaczej niż obecnie. Zakradała się cicho, bezszelestnie, zawsze o
krok wyprzedzając lekarzy którzy nie byli uzbrojeni w obecne narzędzia
diagnostyki oraz leki. Taka, mogłoby się wydawać, przygnębiająca sytuacja
przyczyniła się do powstawania tajemniczych, pełnych miłości scen. Scen, które
były utrwalane nie tylko na północnoamerykańskim kontynencie ale również w
Europie. M.in. we Francji, Niemczech, Rosji, Anglii a także i w Polsce.

Paradoksalnie aura towarzysząca zdjęciom
post-mortem jest wiązana z olbrzymim bogactwem i kaprysami rodzin, który
zdecydowały się na taką formę uczczenia zmarłego. Nic bardziej mylnego. Sztuka
fotografii w początkach swego istnienia była sztuką niezwykle drogą, niedostępną
dla każdego ale przyciągająca swoją magią i nowoczesnością. Niewielu było stać
na cykliczne rejestrowanie zachodzących zmian, uzyskiwanie "wiecznych" pamiątek.
Jednak i ludzie niezamożni pragnęli posiadania takiego wspomnienia. Dla wielu z
nich ten moment nadchodził wraz ze śmiercią bliskiej osoby. Wtedy, kiedy
istniała tylko ta jedyna możliwość stworzenia wyjątkowej pamiątki.