Sukkub jest żeńską odmianą inkuba, mimo iż sama nazwa - w średniowiecznej łacinie - jest rodzaju męskiego ("succubus"), ponieważ demony są przypuszczalnie aseksualne. Żeńska forma nazwy to "Sukkuba".

Sukkub jest żeńską odmianą inkuba, mimo iż sama nazwa - w średniowiecznej łacinie - jest rodzaju męskiego ("succubus"), ponieważ demony są przypuszczalnie aseksualne. Żeńska forma nazwy to "Sukkuba".

Prawdopodobnie również inkuby przewyższają liczebnie sukkuby w stosunku 9 do 1. Francis Barret w swojej książce "The Magus" ("Magik") opisał sukkuby jako nimfy drzewne. Obserwując faunę i nimfy słów w pięknie wypowiedzianych wcześniej przez inne demony, tworząc później swoich potomków między sobą i tworząc trwałe związki z ludźmi, udając kopulację, oni i ich potomkowie otrzymaliby nieśmiertelność duszy, jednakże staliby się również, poprzez sugestie i ułudy szatana, podatni na cielesną kopulację z potworami, nieświadomi perswazji i dlatego te nimfy nazywane są sukkubami, mimo że szatan popełnia później błędy, transformułując (zmieniając) samego siebie, przyjmując ludzi razem z sukkubami i inkubami i rozpoczynając stosunki z niemłodymi samcami, na przykład samotnymi nimfami. Sylwester IIHistorię sukkuba opowiedział Walter Mapes w swoich wydanych w 1185 roku "Drobnostkach dworzanina", pisząc o Gerbercie z Aurillac, który został papieżem Sylwestrem II (999-1003). Jako młody człowiek Gerbert zakochał się w córce proboszcza Rheims. Ona go odrzuciła, a Gerbert popadł w rozpacz.

Pewnego dnia poznał piękną dziewicę imieniem Meridiana, która zaoferowała mu seks, wiedzę magiczną i pieniądze, jeśli ten odda się w jej władanie. Gerbert zgodził się i wkrótce został biskupem Rheims, arcybiskupem, kardynałem, biskupem Ravenny, w końcu papieżem. Przez cały czas chronił tajemnicę Meridiany, a ona przebaczyła mu, gdy córka proboszcza znalazła Gerberta odurzonego alkoholem i uwiodła go jednego dnia. Wreszcie, Meridiana przepowiedziała śmierć Gerberta, gdy ten będzie celebrował Mszę Świętą w Jeruzalem w chwili, gdy będzie opuszczał kościół, wówczas miał zostać uderzony fragmentem Krzyża. Przygotowując się na śmierć, Gerbert wyznał publicznie swoje grzechy, po czym zmarł skruszony [w nieznanych okolicznościach - dop. Ivellios]. Mapy wskazywały miejsce pochówku Gerberta na wzgórzu laterańskim na długo przed jego śmiercią. Autorka: Istina, www.istina.rin.ru Tłumaczenie z jęz. angielskiego: Ivellios