Mit związany z Płaczką jest obok Patasoli jedną z najpopularniejszych legend Kolumbii.

Zastraszacze

Mit związany z Płaczką jest obok Patasoli jedną z najpopularniejszych legend Kolumbii. Kolumbijscy rolnicy opowiadają, że są w życiu dwie rzeczy, które powodują ich strach: tygrysy, które polują i atakują nocą i krzyk Llorony.

Llorona jest figurą długowłosej kobiety, o zaczerwienionych oczach, martwej twarzy, w brudnych, obłoconych rzeczach, która trzyma w ramionach zmarłe niemowlę i przemieszcza się bez celu po rzekach i lasach, płacząc niemiłosiernie. Ukrywa się ona w wąwozach, strumykach i głębokich stawach, gdzie słychać kapanie wody pomieszane z jej krzykami. Krąży niedaleko rzek, pytając napotkanych ludzi, czy widzieli jej dzieci. Spotkanie jej uważane jest za zły omen i ma zapowiadać śmierć. Według niektórych wersji uwodzi mężczyzn, po czym ukazuje się w swojej prawdziwej postaci, jako przerażający upiór. Doprowadza ich to do szaleństwa. Według innych podań wślizguje się do domów i kradnie dusze małych dzieci.

Legenda ta krąży wśród mieszkańców Meksyku, Gwatemali, Hondurasu, Salwadoru, Panamy, Chile i południowych stanów USA. Jest jedną z najpopularniejszych w tych rejonach.

Legenda opowiada, że jest ona błąkającą się duszą matki, która w celu ukrycia swojej hańby, utopiła swoje dziecko. Była ona żoną pewnego żołnierza, który wyruszył na wojnę. Po jakimś czasie sąsiedzi komentować zaczęli, iż mężczyzna ten zginął na polu walki. Kobieta pozostawała w żałobie aż do dnia, kiedy w miasteczku pojawił się nowy batalion. Wtedy też poznała młodego żołnierza, w którym się zakochała. Żołnierz ten jednak opuścić musiał miasteczko. Kobieta w ciąży pozostała sama. Tego samego dnia, kiedy na świat przyszło jej dziecko, do miasta powrócił odział wojska, w którym przebywał jej małżonek. W rzeczywistoście nie zginął on tak jak przekazano jego żonie. Kobieta w poporodowym szoku, ubrała się bardzo szybko, owinęła swoje nowonarodzone niemowlę i wybiegła z domu bez zamykania drzwi. Biegła tak i biegła w środku nocy, aż dotarła do strumyka, który szybko ją pochłonął. W hałasie płynącej wody dało się słyszeć płacz kobiety.

Od tego momento Płaczka opowiada o swoim nieszczęściu na całym, południowoamerykańskim kontynencie. Istnieje wiele wersji tej legendy. W niektórych regionach Kolumbii uważa się, że jest to duch samotnej matki, która wrzuciła swoje dziecko do rzeki, aby ukryć swoją hańbę; inni twierdzą, że była to młoda dziewczyna, która usunęła ciążę, lub że w wyniku biedy i trudnych warunków jej dzieci umarły z powodu głodu. W niektórych przypadkach łączy się tę kobietą z prądami rzecznymi.

Legendy dotyczące Płaczki pojawiają się w całej Ameryce Łacińskiej, od Meksyku po Argentynę. Najprawdopodobniej mit ten przywieziony został z Hiszpanii, gdyż związany jest on z historią niepocieszonej wdowy – Joanny Kastylijskiej, znanej powszechnie jako Joanna Szalona.

Llorona w krajach latynoamerykańskich

W Meksyku legenda dotycząca Płaczki jest tak istotna, że uznaje się ją za trzecią postać w popularnych wierzeniach po Matce Boskiej z Guadalupe i La Malinche – młodej, azteckiej Indiance, która stała się kochanką hiszpańskiego konkwistadora – Hernán Corteza. Meksykańska legenda opowiada, że Llorona jesz aztecką boginią i patronką rasy – Chihuacóatl. Zgodnie z lokalnymi wierzeniami przed hiszpańską konkwistą pewna kobieta ubrana na biało pojawiać się zaczęła regularnie na wodach jeziora Texcoco, opłakując swoje symboliczne dzieci, które stracić miała w wyniku podboju Ameryki. Bogoini Chihuacóalt pojawiała się zgodnie z tymi opowieściami, aby oznajmić upadek imperium Azteków i koniec tejże cywilizacji z rąk mężczyzn pochodzących ze Wschodu. Inni twierdzili, iż Llorona w rzeczywistości była Doñą Mariną (La Malinche), która przybyła z innego świata ukarana za zdradzenie Indian, zdradę swojej rasy i pomoc obcym.

W Wenezueli na przykład Llorona uznawana jest za kobietę, która dowiedziała się o zdradzie swojego męża z jej własną matką. Płaczka podpaliła dom swojej mamy i w ten sposób ją zamordowała. Niestety zapomniała, że wewnątrz znajdowały się również jej dzieci. Kiedy zdała sobie z tego sprawę, było już za późno. Od tego momentu błąka się po wenezuelskiej sawannie.

W Argentynie natomiast Llorona nie posiada twarzy. Przynosi choroby zdrowym i śmierć chorym.

W każdym jednak kraju ich wspólną charakterystyką jest płacz z powodu śmierci dziecka.

Źródło: .kolumbijsko.com