Podejrzenia, że zwierzęta domowe wyczuwają obecność zjaw z tamtego świata, a nawet je widzą, zostały potwierdzone.
Okazuje się, że nasze czworonogi warczeniem i najeżoną sierścią chcą nas przed nimi ostrzec, a może nawet obronić.

Zastraszacze

Podejrzenia, że zwierzęta domowe wyczuwają obecność zjaw z tamtego świata, a nawet je widzą, zostały potwierdzone.
Okazuje się, że nasze czworonogi warczeniem i najeżoną sierścią chcą nas przed nimi ostrzec, a może nawet obronić.

Czasami nie potrafimy zrozumieć zachowania psów i kotów, które bez powodu zrywają się ze swoich legowisk i groźnie ujadając czy sycząc, biegną do miejsca, w którym nic się nie dzieje. Identyczne sceny rozgrywają się w domach na całym świecie, niezależnie od szerokości geograficznej. Obszczekiwane są szafy, ściany, sufity, kąty i różne zakamarki, czasami także okna i drzwi wejściowe. Kiedy sprawdzamy, co się dzieje, nie znajdujemy niczego, co mogłoby zwrócić na siebie uwagę zwierzaka. Uspokajając go, na ogół nie zastanawiamy się nawet, co tak naprawdę zobaczył.
Tymczasem zwierzęta posiadają niezwykłą zdolność wyczuwania obecności duchów, a następnie zasygnalizowania ich właścicielowi swoim głośnym zachowaniem. I co ważne, zwierzęta nigdy się nie mylą. Jeśli ktoś ma w domu psa i kota, wówczas ich zachowanie powinno nas szczególnie zainteresować. Bo bywa tak, że „na widok” ducha reagują jednocześnie i w podobny sposób.
Nasuwa się jednak pytanie: co właściwie zwierzęta chcą nam zasygnalizować swoim zachowaniem? Czy jest ono oznaką strachu, przerażenia, czy też w ten sposób bronią swego terytorium i głośnym ujadaniem chcą przepędzić intruza. Dlaczego tak gwałtownie reagują?
Badaczom udało się ustalić, że zjawy otacza aura odbierana przez zwierzęta jako wysoce negatywna i szkodliwa. Naukowcy podejrzewają też, że dla zwierząt aura lub też sam kształt ducha jest źródłem informacji o niebezpieczeństwie, jakie sobą przedstawia. W przeciwieństwie do zwierząt, człowiek nie odbiera aż tak subtelnych sygnałów, bo nie ma odpowiednich „czujników”.

Reakcja na złą energię

– Mamy tu do czynienia z podobnym mechanizmem reagowania zwierząt na ludzi, którzy roztaczają wokół siebie negatywną aurę – przekonują eksperci. – Zdarza się, że na ulicy prowadzony przez właściciela pies nagle na widok zbliżającego się człowieka stroszy sierść na karku, szarpie smycz i jest gotowy do zaatakowania wroga. Oznacza to, że nasz czworonóg wyczuł złą energię i co zaskakujące, w miarę oddalania się „nieprzyjaznej” mu osoby, już po dwustu metrach uspokaja się.
Takie zachowanie potwierdza podejrzenia, że zwierzęta zostały przez naturę wyposażone w specyficzne właściwości, pozwalające im odbierać stany emocjonalne ludzi albo ich ukryte intencje, mogące być dla zwierząt zagrożeniem. Uczeni podejrzewają również, że podobną cechę posiadał także człowiek pierwotny, tylko że z czasem, na drodze ewolucji ją utracił. Natomiast w stosunku do psów jakże często mówimy nadal o tzw. wilczym zachowaniu, oznaczającym nic innego, jak wyczucie niebezpieczeństwa, zanim je zobaczą.

Wspólna pamięć

A zatem pies wyczuwa aurę, chociaż nie węchem. Dlatego pytamy dalej, czym jest aura otaczająca duchy. Jakimś rodzajem fal elektromagnetycznych? A może jest zupełnie czymś innym, czego nie potrafimy jeszcze zbadać?
Dlatego czekamy na odpowiedź ze strony brytyjskiego uczonego Ruperta Sheldrake’a, twórcy teorii pól morfogenetycznych łączących ludzi ze zwierzętami. Ostatnie lata poświęcił na zbieranie i analizowanie opowieści o zwierzętach, zwłaszcza psach i kotach, oraz ich telepatycznych zdolnościach. Doszedł do kolejnych rewelacyjnych wniosków.
– Człowieka i bliskie mu zwierzę wiąże, i to czasami dość silnie, tzw. wspólna pamięć, wspomnienia i przeżycia – tłumaczy. – Dotyczy ona zarówno świata doczesnego, jak i tego po tamtej stronie.

Wątpliwości do wyjaśnienia

Ratowanie panu życia, odczytywanie jego intencji, współodczuwanie w chorobie i smutku, dzielenie się jego radością, ostrzeganie przed niebezpieczeństwem odbywa się w naszej rzeczywistości. Jeśli umiera jego właściciel, a duch pojawia się w mieszkaniu, prawdopodobnie wspólna pamięć pozwala psu na dojrzenie go. Tylko dlaczego reaguje w tak agresywny sposób? Byłoby to zrozumiałe, gdyby pojawił się obcy duch. I te wątpliwości Sheldrake zamierza jak najszybciej wyjaśnić.
Podobne zachowanie można zaobserwować też u innych domowych zwierząt: ptaków, rybek i gryzoni, ale im właściciele poświęcają mniej czasu. Ich niepospolite reakcje pozostają najczęściej niezauważone.
W każdym razie warto częściej przyglądać się zachowaniu naszych pupilów, bo możemy odkryć zadziwiające rzeczy.

Marta Ammer

źródło: archiwum “Gwiazdy Mówią”